Blackburn Buccaneer

1950’lerde Soğuk Savaş hızla tırmanırken doğdu, ses altı Blackburn Buccaneer. Sonunda hem Kraliyet Donanması hem de RAF’a hizmet verecek olan, taşıyıcıdan taşınan bir saldırı uçağı olarak tasarlandı ve uçak gemisi tabanlı bir nükleer saldırı uçağı oldu.

Küçük uçak gemilerinin güvertelerinden yüksek hızlı deniz grev operasyonları düzenlemek için tasarlanan uçak düşük rakımlarda ve yüksek ses altı hızlarda olağanüstü menzil yapabilen İngiliz, Yüksek hızlarda ve alçak irtifalarda son derece istikrarlı bir uçuş yapabiliyordu.

Korsan, 1962’de Kraliyet Donanması ile hizmete girdi ve Kuzey Denizi bölgesindeki Sovyet savaş gemilerine karşı nakliye karşıtı saldırılar için konvansiyonel mühimmatın yanı sıra nükleer silahlar sağlamak için uçak gemilerinden operasyon yapabiliyordu.

Kraliyet Donanmasının şimdiye kadar kullandığı en ağır uçak unvanını da barındıran Blackburn Buccaneer, 1970’lerin başındaki zirve gücünde, Operasyonel Dönüşüm Birimi de dahil olmak üzere en az altı RAF Filosu donattı.

1950’lerin başlarında, Sovyet Donanması, Batı deniz üstünlüğüne meydan okumak için büyük bir filo genişlemesi geçirdi ve yeni SVERDLOSK sınıfı kruvazörleriyle ciddi bir tehdit oluşturdu. Buna karşılık, İngiliz Kraliyet Donanması düşük seviyeli bir taşıyıcı tabanlı saldırı uçağı edinmeye karar verdi.

Yani Blackburn Buccaneer, aslen Sovyetler Birliği’nin Sverdlov sınıfı kruvazör yapım programına yanıt olarak tasarlandı. Kraliyet Donanması, Buccaneer’ı, gemilerin radar ufkunun altındaki alçak irtifalardan yaklaşarak bu gemilere saldırmak için kullandı. Korsan, nükleer bomba veya konvansiyonel silahlar kullanarak saldırabilme özelliğine de sahip. Blackburn’ün ilk tasarımlarından bazıları, bombeli bir burunlu (iki mürettebat için yan yana oturma düzeni olan) uçağa, yüksek kanatlara ve kanat köklerine göre motorlara sahipken, tasarım kısa süre sonra burada görülen tanıdık, alan tarafından yönetilen Buccaneer şekline yerleşti. Uçağın gelişmiş özelliklerden bazıları, alan yönetimi, ekstra güçlü kanatlar ve direkler (büyük çelik dövme parçalarından frezelenmiş) ve sınır tabakası kontrolüdür.

Blackburn Buccaneer Prototipleri

• Blackburn NA.39: Prototip ve üretim öncesi geliştirme uçağı.
• Korsan S.1: De Havilland Gyron Junior 101 turbojet motorlarla çalışan üretim modeli. Dışarıdan bu ilk prototip ile daha sonraki Buccaneers arasındaki bariz farklar, küçük girişlerin yanı sıra uzun burun sondası (ancak kısa burun) ve aerodinamik açıdan basit kuyruk düzlemi birleşimiydi.
• Korsan S.2: Rolls-Royce Spey turbofan motorları tarafından desteklenen S.1’in geliştirilmesi
• Korsan S.2A: Kraliyet Donanması S.2 uçağı RAF kullanımı için yeniden düzenlendi ve biraz değiştirildi.
• Korsan S.2B: Anti-radar veya anti-nakliye füzeleri için artırılmış kapasiteye sahip RAF filoları için S.2 varyantı.
• Korsan S.2C: Yükseltilmiş aviyoniklerle S.2A standartlarına yükseltildi.
• Korsan S.2D: Martel anti-radar sistemleri ve kaldırılan bomba kapısı tankı ile çalışan S.2B standardına yükseltildi.
• Korsan S.50: Güney Afrika için manuel olarak katlanan kanatlara sahip varyant ve sıcak ve yüksek hava alanlarından kalkışa yardımcı olmak için iki tek aşamalı roketle donatılabilir.

Uçak 1962’de filoya gönderildi ve 30 yıldan fazla bir süre hizmet verdi. Tasarımcılarının şimdiye kadar tasarladığından çok daha uzun ömürlü olduğunu kanıtladı, sadece İngiliz Kraliyet Donanması Filo Hava Kolu (FAA) ile değil, Kraliyet Hava Kuvvetleri (RAF) ile onlarca yıldır ayrıcalıklı bir şekilde hizmet etti. 1 Nisan 1997’de, Blackburn Buccaneer son kez uçtu İngiltere’nin göklerinden. Şimdi hayatta kalanlardan biri şimdi Lossiemouth yolundaki bir benzin istasyonunda sergileniyor.

Toplamda 206 Blackburn Buccaneer inşa edildi. Uçak, Kraliyet Donanması için tasarlanırken, en uzun hizmetini Kraliyet Hava Kuvvetleri ile vermiştir.

Bu yazıyı da beğenebilirsiniz:

F-22 Raptor