Deneysel Uçak Nasa M2-F1
- 0
- 0
- 0
- 0
- 0
- 0
2000’li yılların sonunda Amerikalı bilim adamları, atmosferin yoğun katmanlarından zarar vermeden iniş modülünün optimal tasarımını belirlediler. Aparatın gövdesi, kör kafalı konik bir şekle sahip olmalıdır. Yakında bu keşif balistik füzeler alanında uygulama bulundu. Ayrıca, Alfred J. Eggers Jr. liderliğindeki NACA uzmanları, cihazın ayrıca üst kısmı kesilmiş yarım koni şeklinde de kabul edilebilir özellikler göstermesi gerektiğini buldu. Ayrıca, yüksek hızlarda böyle bir tekne, uçuş özelliklerini keskin bir şekilde iyileştiren ve belirli manevraları gerçekleştirmeyi mümkün kılan, yeterince büyük bir kaldırma kuvveti oluşturmak zorunda kaldı.
Kaldırma kuvvetinin yalnızca gövde / gövde pahasına oluşturulduğu anlamına gelen bu konsepte, Kaldırma gövdesi (“kaldırma gövdesi” veya “taşıma gövdesi”) denir.
Nasa M2-F1 KOKPİT
On yılın sonunda, Ames Center yarı-konik bir şekle sahip insanlı bir uzay aracının ön taslağını sundu.Böyle bir aygıt, 5400 km civarında atmosferde bağımsız olarak uçabilir ve ayrıca 1400-1450 km üzerindeki yörüngeden yana doğru hareket edebilmeliydi.1961’te NASA ve ABD Hava Kuvvetleri’nin liderliğinde, önerilen proje M2’i reddettildi.Proje aslında tüm bakış açılarını yitirdi ve proje durma riskiyle karşı karşıya kaldı.
Ahşap Çerçeve
Ancak, NASA ve ilgili kuruluşların meraklıları araştırmaya devam etti. Kısa süre sonra, girişimci bilim adamları M2 cihazının ölçekli bir modelini oluşturdu ve test etti. Başlangıçta, havada hareket eden bu ürün en iyi yol değildir, ancak küçük gelişmeler iyi uçuş verileri elde etmesine izin vermiştir. Yeni sonuçlar Ames ve Dryden merkezlerinin başkanlarına gösterildi. Bu kez, sorumlu kişiler teklifle ilgilenmeye başladı. Dryden Center gerekli finansmanı sağladı ve organizasyon konularına yardım etti ve Ames Center yeni bir projenin parçası olarak aerodinamik testler yaptı.
Büyük ölçekli modellerin uçuş testleri sırasında elde edilen olumlu sonuçlar projeyi yeni bir seviyeye getirilmesini sağladı. Şimdi, yeni konseptin test edilmesi önerildi. NASA’dan birkaç kuruluşun bu gelişimi oldukça basit bir tanım aldı – M2-F1. Bu isim Manned-2, Flight-1 yani İnsanlı Uçuş adını aldı. Ayrıca uçağın karakteristik şekli için de Uçan Küvet (“Uçan Banyo”) olarak adlandırıldı.
1962 sonbaharında, M2-F1’in montajına başlandı. Benzer çalışmalar NASA ve planör inşaatı yapan Briegleb Glider Company işbirliği çerçevesinde gerçekleştirildi. Bitmiş makinenin son montajı, Dryden Center’daki hangarlardan birinde yapıldı.
M2-F1, metal ve ahşap parçalara dayanan karışık bir tasarıma sahipti. Bu ürünün üzerine, kavisli kontrplak kaplama levhalarla kaplanmış ahşap çerçeve yerleştirildi.
M2-F1’in karışık bir yapısı vardı.Gövdenin orta kısmı tek bir pilot kabini barındırmaktaydı. Gövdenin üstündeki kokpit koruması bir elipsoid şekline sahipti ve bu nedenle hava akımı üzerinde minimal bir
etki yarattı.
M2-F1 deney uçağının toplam uzunluğu 6,1 m, maksimum genişlik 6,32 m, yüksekliği 2,9 m, idi. Planörün kendi ağırlığı sadece 1000 pound – 454 kg idi. Normal uçuş yapılandırmasında, cihaz 536 kg; maksimum kalkış ağırlığı – 567 kg’dı.
1963’in başında, deney makinesi tamamlandı ve test edildi. Prototip kontrolleri rüzgar tüneli ile başladı. Aynı yılın şubat ayında, Ames Center uzmanları sunulan planörü iyice inceledi ve tam teşekküllü testlerini yapmak için ön plana çıktı. Edwards hava üssü bir uçuş testi bölgesi olarak belirlenmişti.
Ancak bu aşamada bazı zorluklar ortaya çıktı. NASA, uçak gövdesini istenen hıza kadar hızlandırabilecek uygun bir çekme aracına sahip değildi. Neyse ki, proje katılımcılarından biri, bir Pontiac Bonneville otomobilini verdi. M2-F1 art arda hava alanına gitti ve bir arabaya bağlı olarak, pist boyunca koştu.Çekici aracı kullanan testler birkaç ay devam etti. Bu süre zarfında, 400’den fazla çalışma gerçekleştirilmişti ve bu tüm bu testler istenen sonuçları verdi, ancak daha fazla araştırma için M2-F1 havaya kaldırılmalıydı.
İlk uçuş 16 Ağustos 1963 te gerçekleştirildi. M2-F1 kokpitinde pilot M. Thompson vardı. C-47, M2-F1’İ önceden belirlenmiş bir yüksekliğe getirdi. Güvenli bir yükseklikte, M. Thompson aracın kontrol edilebilirliğini ve manevra kabiliyetini kontrol etti ve ardından yere düştü. İlk uçuş sadece 2 dakika sürdü. Deneyimli M2-F1’in uçuş testleri üç yıl boyunca devam etti.Şuan Edward Havva Üssü müzesinde sergileniyor.
YORUMLARA GİT (0)
