Douglas X-3 Stiletto

Douglas X-3 Stiletto, 1950’lerde Douglas Aircraft Company tarafından tasarlanan bir Amerikan deneysel jet uçağıdır. Uçağın öncelikli üretim amacı titanyum içerikli büyük gövdeli uçak tasarımının süpersonik hızlarda nasıl davranacağını görmekti. Ancak uçağın bu görev için pek uygun bir tasarımı yoktu. Hatta uçak ilk uçuşlarında Mach1’i yani ses hızını bile ancak geçebildi. Her ne kadar Stiletto bu görevde başarısız olsa da daha sonrasında Lockheed firması tarafından üretilen Lockheed F-104 Starfighter uçağına kaynaklık etti.

Uçak başlangıçta gelişmiş Mach 2 turbojet tahrik testi için tasarlandı. Ayrıca uçağın yüksek irtifalara tırmanmak, Mach2 hızında seyir hızını kaybetmeden uçabilmek gibi amaçları da var. Ancak uçağın motorları bu amaçlar için yetersizdi. Dolayısıyla uçak bu amacına hiçbir zaman ulaşamadı. Bu yüzden uçağın keşif görevleri için kullanılması amaçlandı. Uçağın amaçları sadece tekniksel olarak değildi. Ayrıca tasarımsal olarak da düşük en boy oranında ve uçağın yapısında büyük ölçüde titanyum kullanılırsa uçağın davranışlarını gözlemekti. Uçak özellikle olabildiğince uzun ve ince tasarlandı. Bu şekilde bir tasarım seçilmesinin sebebi yüksek hızlara çıkarken sürtünme kuvvetini en aza indirmekti. Ancak bu tarz bir tasarım uçakta çok fazla dengesizliğe sebep oldu. Bu da pilotlara uçuşta çok büyük bir zorluk çıkardı. Hatta bazı uçağı uçuran pilotlar hayatlarında yaptıkları en zor uçuşu bu uçak modeli ile yaptıklarını söylediler.

Uçak ilk olarak 15 Ekim 1952’de test pilotu Bill Bridgeman tarafından uçuruldu. Ve uçak ilk olarak resmi uçuşunu 20 Ekim’de gene Bridgeman tarafından 15 dakikalık bir uçuş gerçekleştirdi. Uçak toplam 26 test uçuşu gerçekleştirdi. Ve bu denemeler boyunca uçak en yüksek hıza 30 derecelik bir dalış ile Mach 1.208’e ulaştı. Daha sonra 23 Ağustos 1954’te NACA pilotu Joseph A. Walker tarafından pilot kontrol uçuşları yapıldı. Özellikle uçağın motorları, yakıtı ve yapısı kütlesi, uzun ve dar gövdesinde yoğunlaşırken, kanatları kısa ve kalın tasarlanarak ağırlık gövdede yoğunlaştırıldı. Ancak bu durum neredeyse uçağın parçalanmasına yol açıyordu. Ama bu uçuşlar uçağın yüksek yük taşıyabilme kapasitesi olduğunu gösterdi. Fakat uçak yüksek G kuvvetlerinde bu ağırlıkları kaldıramayıp parçalanma olasılığı çok yüksekti.

Uçak 30 Haziran 1949’da onaylandı. Ve ilk uçak 11 Eylül 1952’de Kaliforniya’daki Edwards Hava Kuvvetleri Üssü’nde inşa edildi. Uçağın tekniksel ve tasarımsal sorunlarından dolayı ikincisi üretim aşamasında iptal edildi. Üretilen uçakta daha sonra Hava Kuvvetleri Müze’sinde sergilenmeye başlandı.

Genel Özellikleri

• Mürettebat: 1
• Uzunluk: 66 ft 9 inç (20,35 m)
• Kanat Açıklığı: 22 ft 8 inç (6,91 m)
• Yükseklik: 3,82 m (12 ft 6 inç)
• Kanat Alanı: 5 ft kare (15.47 m 2)
• En Boy Oranı: 3
• Boş Ağırlık: 345 lb (6.507 kg)
• Brüt Ağırlık: 800 lb (9.435 kg)
• Kalkış Ağırlığı: 22.400 lb (10.160 kg)
• Güç Ünitesi: 2 × Westinghouse XJ34-WE-17 art yakıcı turbojetler, her biri kuru 3,370 lbf (15,0 kN) itme, arttırıcı yakıcı ile 4,900 lbf (22 kN)

Verim

• Maksimum Hız: 613,5 kn (706,0 mph, 1,136,2 km / s) 20.000 ft’de (6.100 m)
• Maksimum Hız: Mach 0.987
• Aralık: 432 nmi (497 mi, 800 km)
• Dayanıklılık: 7 kn’de (590.0 mph; 949.5 km / s) 30.000 ft’de (9.100 m) 1 saat
• Servis Tavanı: 38.000 ft (12.000 m) mutlak
• Tırmanma Oranı: 19.000 ft / dak (97 m / s)
• Kanat Yükleme: 9 Ib / ft kare (610 kg / m 2)
• İtme/Ağırlık: 476